شاعر پادشاهی است که از تاج و تخت خویش خلع شده

 

در میان خاکسترکاخ خود نشسته است و تصویری از

خاکستر می سازد.شعر در بردارنده ی

درد*شادی*شگفتی و اندکی عظمت است.

***

شعر حکمتی است که دل را می رباید و حکمت شعری

است که سروده های فکر را می سراید.اگر بتوانیم قلب

انسان را تسخیر کنیم و همزمان سروده های اندیشه ی

او را زمزمه کنیم می توانیم در سایه ی خداوند زندگی

کنیم.

***

سراینده ی بزرگ کسی است که سرود سکوتمان را سر

می دهد.

***

شیطان روز تولد تو از درگاه

 

خداوند رانده شد و مرد.پس

 

بیاییم و هر روز به درگاه

 

یگانه معبودی که وقتی ما رو

 

 

آفرید به خود احسن

 

الخالقین گفت عاشقانه

 

سجده کنیم که او ما رو

 

اشرف مخلوقات قرار داد پس

 

ما باید بر روی زمین

 

پادشاهی

 

کنیم و نه گدایی